Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

ΕΝΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΛΑΚΗ ΣΩΦΙΑΝΟ...

 Ο Σοφιανός έξω από το γήπεδο ήταν μια άλλη σκοτεινή ιστορία. Οι σχέσεις του με την παρανομία, έλεγαν, ξεκινούσαν από τα δύσκολα χρόνια της κατοχικής πείνας: σαλταδόρος πάνω στα καμιόνια των κατακτητών για να φέρει ένα καρβέλι ψωμί στη φτωχογειτονιά της Γούβας. Οι παραβατικές του πράξεις, μετά τον πόλεμο, τον καταδίκασαν να περάσει ένα μέρος της εφηβικής του ζωής στα αναμορφωτήρια. Εκεί, έλεγαν, έμαθε και την τέχνη του πορτοφολά, που δεν την ξεχνούσε ούτε όταν έμπαινε στα αποδυτήρια.
Η περίοδος με τα περισσότερα γκολ για τον Σοφιανό ήταν εκείνη της συμμετοχής του στον Παναθηναϊκό, 1953-1958. Στην ίδια περίοδο σημείωσε και τα περισσότερα παραπτώματα. Ήταν ο άσωτος υιός μιας καθωσπρέπει ομάδας, που οι υπεύθυνοι της έκαναν το παν για να μη γίνονται γνωστές οι αταξίες του παίκτη ο οποίος τους ήταν τόσο απαραίτητος. Όταν μάλιστα ο Σοφιανός βρισκόταν έγκλειστος στις Φυλακές Αβέρωφ, δυο βήματα από το γήπεδο της Λεωφόρου, οι ισχυροί παράγοντες φρόντιζαν να δοθεί ειδική άδεια από τον υπουργό Δικαιοσύνης για να μπορέσει να χρησιμοποιηθεί στα κρίσιμα ματς του πρωταθλήματος. Με συνοδεία χωροφυλακής έμπαινε από την πίσω πόρτα και έπαιζε στη θέση του σέντερ-φορ, επευφημούμενος από χιλιάδες φιλάθλους, που πολλές φορές φώναζαν ρυθμικά το όνομα του. Μετά, πάλι με συνοδεία, τον μετέφεραν στο κελί του.


 








Αλμπέρ Καμύ συγγραφέας ( 1913-1960)

Μέσα στο γήπεδο οι κινήσεις του γίνονταν σε έκταση πολύ λίγων τετραγωνικών μέτρων, στην αντίπαλη περιοχή. Εκεί στηνόταν, με σκοπό να παραπλανήσει, να αιφνιδιάσει και να εκπορθήσει την αντίπαλη εστία. Πολλές φορές χρησιμοποιούσε ανορθόδοξα και αντικανονικά μέσα, που δεν γίνονταν αντιληπτά από διαιτητές. Μιλούσαν οι φήμες για χώμα στα μάτια, για φτύσιμο και για ψυχολογική βία με λόγια, όλα με πειρακτική διάθεση και πολύ χιούμορ. Για τα σωματικά του προσόντα κυκλοφορούσαν πολλά. Έλεγαν, αίφνης, πως τα πόδια του δεν ήταν ίσα, κι αυτό το διόρθωνε βάζοντας στο ένα του παπούτσι ψηλότερο τακούνι. Είχε την ίδια ατέλεια με τον ακροβάτη, στο ομότιτλο πεζογράφημα του Ζενέ. Στον αγώνα δεν τον έβλεπε κανείς να τρέχει περισσότερο από δύο-τρία, το πολύ δέκα μέτρα. Είχε όμως πολύ γρήγορο ξεκίνημα κι αυτά τα λίγα μέτρα τα κάλυπτε με ταχύτητα σπρίντερ. Η εξυπνάδα ήταν σωματικής τάξεως, όπως των μεγάλων ποδοσφαιριστών. Δρούσε ακαριαία και είχε την άνεση και τη γοητεία του ακροβάτη στην πίστα, όταν ερχόταν σε επαφή με τη μπάλα. Είχε τόση ευστοχία στο σουτ, που κάποιοι έλεγαν πως όταν ο Σοφιανός πιάνει το σουτ, οι άλλοι πάνε για τη σέντρα. Η τοποθέτηση του μέσα στο γήπεδο, η στάση του απέναντι στους διαιτητές και η συμπεριφορά του προς τους παίκτες εξυπηρετούσαν το ρόλο του «εκτελεστή» στον αγώνα. Έδειχνε να είναι κάθε στιγμή έτοιμος και ικανός να αξιοποιήσει την παραμικρή ευκαιρία για γκολ, απ’ όπου κι αν ερχόταν. Δεν ξέρεις ποτέ από πού θα έρθει η ευκαιρία είχε πει ο Αλμπέρ Καμύ, τερματοφύλακας κάποτε σε ομάδα του  

 














Αυτός ο παίκτης, ο διεμβολιστής, ο δαιμόνιος, το άνθος της κόλασης, ήταν για μας ο κρυφός καημός και το μυστικό κλειδί στον αθώο μαθητικό μας παράδεισο. Υπήρχαν, φυσικά, τότε και καλοί επιθετικοί παίκτες —οι αμυντικοί δεν μας συγκινούσαν— άμεμπτοι, με ήθος και ευγένεια, όπως ο Πανάκης, ο Υφαντής, ο Δρόσος και τόσοι άλλοι, που όλοι τους θαύμαζαν και τους επαινούσαν. Η ψυχή μας όμως άλλα ζητούσε και άλλες εικόνες ζωής είχαμε ανάγκη, γυρεύαμε ένα τίποτα για να πιστέψουμε πολύ, όπως θα έλεγε και ο ποιητής. Το τείχος του μέλλοντος μας, υψωνόταν μπροστά μας και μας έκρυβε τον ορίζοντα. Το μυαλό, για να ξεφύγει από το μελαγχολικό εφηβικό τοπίο, ζητούσε τολμηρά σχέδια, επινοήσεις, κόλπα, τεχνάσματα. Ο Λάκης Σοφιανός σ’ όλα αυτά ήταν μάνα, ο πιο στενός μακρινός μας φίλος. Αυτή τη μορφή, την φτιαγμένη από ψίθυρους και αποσιωπητικά, λαχταρούσα να δω πώς ήταν στην πραγματικότητα.
Συνέβη στις 7 Ιουλίου 1957 στο γήπεδο της Λεωφόρου. Ήταν στο πρώτο ματς που παρακολούθησα όταν, τελειώνοντας το γυμνάσιο, ήλθα στην Αθήνα. Εκείνη την μέρα μπροστά στα μάτια μου εξελίχθηκε η φάση που δεν ξεχνώ. Το ματς ήταν ντέρμπι Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός και η αξέχαστη φάση άστραψε στο έκτο λεπτό: μια λάθος τακουνιά του Υφαντή προς τα πίσω και η μπάλα, αντί να πάει στον Μπέμπη, έφτασε στον Νεμπίδη. Αυτός έδωσε στον Πανάκη, εκείνος πάσαρε στον Παπαντωνίου, το ισχυρό σουτ του οποίου έφερε σύγχυση μεταξύ Ρωσίδη και Θεοδωρίδη. Επωφελήθηκε τότε ο Σοφιανός, που πηδώντας πάνω από τον πεσμένο στο έδαφος Ρωσίδη, πρόλαβε να πλασάρει τον αμήχανο Θεοδωρίδη. Μπορεί με το γκολ του Σοφιανού να έληξε νικηφόρα το ματς, αλλά εκείνη η νίκη δεν στάθηκε αρκετή να δώσει το πρωτάθλημα στον Παναθηναϊκό. Στον επαναληπτικό αγώνα αναδείχτηκε νικητής και πρωταθλητής, ο Ολυμπιακός. 



Ο Σοφιανός δεν παραδέχτηκε την ήττα. Επιτέθηκε και ελάκτισε τον Ελβετό διαιτητή του αγώνα, και στις 30 του ίδιου μήνα ανακοινώθηκε ότι: αφηρέθη η φίλαθλος ιδιότης του ποδοσφαιριστού Μιχαήλ Σοφιανού. Από κείνη τη στιγμή χάθηκε το ενδιαφέρον μου για το ποδόσφαιρο, έπαψα να μαθαίνω και για τις περιπέτειες του ποδοσφαιρικού μου ινδάλματος. Σιγά σιγά έκοψα το γήπεδο. Έσβηνε η εικόνα του βιρτουόζου εκτελεστή κι απλωνόταν στην ψυχή μου η μελαγχολία του κυριακάτικου απογεύματος.
Τώρα που τον ξαναφέρνω στο νου, καταλαβαίνω πως ο Σοφιανός ήταν ένας τύπος ρεμπέτη των γηπέδων. Τα χρόνια που έπαιζε, η κολασμένη ζωή του, το γερό ποδοσφαιρικό του ταλέντο, έμειναν στη μνήμη των φιλάθλων εκείνης της εποχής, πριν απ’ το ’60. Η περίπτωση του ήταν ένα θέμα πιο βαρύ από τα ελαφρά και ανώδυνα των αρχοντορεμπέτικων τραγουδιών που γράφονταν τότε όπως εκείνο το ξεχασμένο σήμερα σουξέ του Γιώργου Μητσάκη, για τον έρωτα ενός ποδοσφαιριστή με την ανήλικη μαθήτρια Γιόλα.
Οι εφημερίδες θυμήθηκαν ξανά τον Λάκη Σοφιανό όταν, στις 2 Αυγούστου του 1989, έγινε γνωστό το τραγικό τέλος που έδωσε ο ίδιος στη ζωή του προφυλακισμένος για ναρκωτικά στον Κορυδαλλό.



ΑΥΤΟΙ ΗΤΑΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΙ ΚΥΡΙΟΙ ..
ΠΟΥ ΤΙΜΗΣΑΝ ΤΗΝ ΦΑΝΕΛΑ  ΜΕ ΤΟ ΤΡΙΦΥΛΛΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ... 

ΜΙΧΑΛΗΣ  ΣΟΦΙΑΝΟΣ
ΑΛΗΤΗΣ ΜΑΓΚΑΣ ΓΟΥΒΙΩΤΗΣ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ


ΑΠΛΑ ΣΥΓΚΙΝΟΥΜΕ ...




 ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ..

 http://wiki.phantis.com/index.php/Lakis_Sofianos





ΠΗΓΗ:www.alkman.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου